Kafatası, beyni kaplayan ve onu oldukça güçlü bir şekilde koruyan kemik yapılarından oluşmuş bir zırh olarak tanımlanabilir. Kafatası, toplamda 22 kemikten oluşur ve bu kemiklerin her biri farklı bir göreve sahiptir. Kafatası kemikleri, birbirleriyle girintili-çıkıntılı yapılar sayesinde birleştirilir ve bu birleşim yerleri oldukça sağlamdır. Kafatasının bu yapısı, beyin gibi hayati organları dış etkilerden korur.

Yetişkinlerde kafatası sert ve güçlü bir yapıya sahiptir. Ancak yeni doğmuş bebeklerde kafatası oldukça farklı bir yapıya sahip olup, doğum sırasında bebeğin doğum kanalından kolaylıkla çıkmasını sağlar. Yenidoğan bebeklerde kafatası kemikleri henüz tam olarak birleşmemiştir ve bu nedenle kafatası oldukça yumuşaktır. Bu yumuşaklık, doğum sürecinde bebeğin kafasının ezilme riskini azaltır.

Yenidoğan bebeklerde kafatasında "bıngıldak" adı verilen yumuşak dokular bulunur. Bu dokular, bebek büyüdükçe sertleşir ve yaklaşık iki yıl içinde kafatası kemikleri tamamen birleşir. Bebeğin kafasının şekil alması, bir yaşından sonra başlar ve bu süreç, bebeğin yatış pozisyonuyla da yakından ilişkilidir.

Kafatası, beyin, beyincik ve diğer hayati organları koruyan ve kulak, göz, burun gibi duyu organlarını içeren yassı kemiklerden oluşur. Kafatası, başın şeklini belirleyen en önemli faktördür ve içindeki organları dış etkenlerden koruma görevi üstlenir. Baş iskeletini oluşturan kemikler, birbiriyle oynamaz eklemler aracılığıyla bağlıdır. Yalnızca alt çene kemiğinde yarı oynar eklem bulunur.

Baş iskeleti, kafatası ve yüz kemikleri olmak üzere iki bölümden oluşur. Kafatası, kolaylıkla kırılmayan bir yapıya sahiptir ancak çok ağır darbeler aldığında kırılabilir. Kafatasında çatlakların oluştuğu basit kırıklarda bile, küçük bir kemik parçası beyne baskı yapabilir ve bu durum hayati risk yaratabilir.

Kafatası, toplamda 22 kemikten oluşur. Bu kemiklerden 8 tanesi kranyum (beyin kafesi) kemikleri, 14 tanesi ise yüz kemikleridir. Kranyum kemikleri arasında frontal (alın), parietal (yan), temporal (şakak), occipital (arka), sfenoid ve etmoid kemikler bulunur. Yüz kemikleri ise maksilla (üst çene), mandibula (alt çene), zygomatik (elmacık), nazal (burun), lakrimal (gözyaşı), palatin, inferior nazal konka ve vomer kemiklerinden oluşur.

Kafatası, doğumdan itibaren sürekli olarak gelişir ve şekil alır. Yenidoğan bebeklerde kafatası kemikleri arasında bulunan yumuşak bağ dokuları, büyüme ve gelişme sürecinde kemikleşir. Bu süreç, yaklaşık 18-24 ay arasında tamamlanır. Kafatasının bu esnek yapısı, beyin gelişimi için de önemlidir. Beyin büyüdükçe kafatası kemikleri de genişler ve beyne yeterli alan sağlar.

Kafatası, beyni korumanın yanı sıra, beyincik ve medulla oblongata gibi diğer hayati organları da korur. Kafatasının güçlü yapısı, dışarıdan gelen darbelere karşı bir kalkan görevi görür. Ayrıca, kafatası içindeki havayla dolu sinüs boşlukları, başın ağırlığını azaltır ve sesin rezonansını sağlar.

Kafatası, insan vücudunun en önemli yapılarından biridir. Beyin ve diğer hayati organları koruma görevi üstlenen kafatası, karmaşık yapısı ve güçlü birleşim noktaları ile dikkat çeker. Kafatasının gelişimi, yenidoğan dönemiyle başlar ve yetişkinlik dönemine kadar devam eder. Kafatasının bu esnek ve dayanıklı yapısı, insan yaşamı için hayati bir öneme sahiptir.