Kafa kemikleri, çok sağlam bir sert yapıdır. Kafatası kemiği olarak da adlandırılan bu kemikler birçok canlılarda bulunur ve en önemli görevi de beyni korumaktır. Ayrıca bu kemikler büyük darbeler alırsa çatlama, kırılma ve yaralanmalar oluşabilir. Kafa kemiklerinin her biri farklı şekillere sahip olup ve hepsinde değişik girinti ve çıkıntılar bulunur. Bunun nedeni de her kemiğin birbirine geçerek bir bütünlük sağlıyor olmaktadırlar. Erişkin bir insanın kafa kemikleri epeyce sağlam bir yapıya sahiptir. Fakat yeni doğan bir bebeğin kafatası yumuşak ve şekli henüz oturmamıştır. Hatta aralarda bıngıldak adlandırılan, kemiğin kendisini tamamlamamasından ardından oluşan bir boşluk bile bulunur. Bu kemiklerin yumuşak olması da doğumun kolay olmasını sağlamaktadır. Bebek 1 yaşına geldiği zaman kafa yapısı yatış şekline göre değişkenlik gösterir. Buda sertleşmemiş kemik olduğu için değişiyor. Mesela bebek sürekli sağ tarafına yatıyorsa, kafasının sağ tarafı düzleşmektedir. Bundan dolayı dikkat edilmeli ve her tarafa eşit olarak yatırılması gerekir.

Bazı kaynaklara göre bu kemikler 8 bölüme ayrılmaktadır. Bazılarına göre ise daha çok isimle tanımlanır. Bunlardan en tanınanlar, alın kemiği, elmacık kemiği, burun kemiği, alt çene kemiği, üst çene kemiği, temel kemiği ve şakak kemiği, yan kafa kemiği, ard kafa kemiği, olarak adlandırılmaktadır. Bu kemiklerin hepsi birbirine oturmuş haldedir ve hareket etmezler. Sadece alt çene kemiği hareket ediyor. Yemek yeme ve konuşma gibi ihtiyaçlarımız için bu kemiğin hareketlerinden yararlanırız. İnsan ölümünün ardından hiçbir kemik birbirinden ayrılmazken, alt çene kemiği çok çabuk kafatasından çıkabilmektedir. Belki de bu sebeple bizim inancımıza göre ölen insanların çene kemiği sıkı şekilde bağlanmaktadır.